پیش بینی سازگاری اجتماعی بر مبنای سبک زندگی در زنان متاهل

هدف پژوهش حاضر پیش بینی سازگاری اجتماعی بر مبنای سبک زندگی در زنان متاهل بود.

روش پژوهش: 

این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام زنان متاهل مراجعه کننده به فرهنگ-سراهای منطقه 5 شهر تهران بود. به روش نمونه برداری در دسترس از میان آن ها 200 نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سنجش سبک زندگی میلر و اسمیت (1988) و پرسشنامه سازگاری بل (1962) بود. داده های پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد همزمان تحلیل رگرسیون چندمتغیری آزمون شد.

ارزیابی ضرایب رگرسیون هر یک از سبک های زندگی نشان داد که سبک زندگی بهزیستی جسمی (01/0 p<، 212/0=β) به همراه بهزیستی روانی (01/0 p<، 196/0=β) به صورت مثبت و در سطح معناداری 01/0 سازگاری اجتماعی را در زنان متاهل پیش بینی می کنند. گفتنی است که ضریب رگرسیون مربوط به وابستگی رفتاری در سطح 05/0 معنادار نبود.

با استفاده از نتایج یافته ها می توان گفت که دو سبک زندگی بهزیستی جسمی و بهزیستی روانی به صورت مثبت و معنادار سازگاری اجتماعی را در زنان متاهل پیش بینی می کنند.