مدیریت تزاحمات اجتماعی ناشی از بحران در پرتوی حاکمیت قانون؛ مطالعه موردی بیماری کرونا

در بحران هایی مثل انتشار پاندومی کرونا که امکانات و منابع به دلایلی کمیاب می شوند، افراد برای استیفای منافع به ناهنجاری روی می آورند و به تبع بحران ها تشدید شده، تاب آوری اجتماعی مختل و ابعاد امنیتی پیدا می کند. در مقابل، دولت ها برای مدیریت بحران از ابزار اعلام شرایط اضطراری، حکومت نظامی، مجازات های قاطع و محدودیت های ضروری استفاده می کنند. در ایران، این مسئله در تصور تضییع برخی حقوق و دسترسی ها موجب بروز برخی درگیری های اجتماعی شد که بعضا به دادگستری خصوصی و اقدامات خودسر برخی انجامید. سوال مقاله عبارت است از این که: «چگونه می توان در یک نظام قانونمند، از بروز تزاحمات اجتماعی جلوگیری کرد و مانع ناهنجاری در جریان بحران ها از جمله بحران بیماری های واگیردار شد؟».

روش تحقیق: 

روش تحقیق در این مقاله، گردآوری کتابخانه ای است و روش تحلیل، توصیفی محسوب می شود. هدف این پژوهش «بررسی رابطه عملکرد دولت و بروز ناهنجاری های اجتماعی در ایام وضعیت های اضطراری سلامت از جمله کرونا» به جهت «ارایه راه کار های حقوقی (اعم از وضع یا اجرای قانون) پیشگیری از ناهنجاری های اجتماعی» است.

یافته ها و نتیجه گیری: 

تحقیقات نشان می دهد بروز ناهنجاری اجتماعی در شرایط مفروض، به دو عامل بازمی گردد: اول ادراکات اجتماعی مردم از دسترسی نابرابر ایجاد شده در اثر عملکرد دولت؛ و دوم نظام مدیریت وضعیت اضطراری مستقرشده توسط دولت.پیشنهاد مقاله این است که دولت باید با شفافیت خبری و وضع و اجرای قانون در برخی عرصه های ارایه حمایت های اقتصادی و خدمات اجتماعی، ضمن تضمین حقوق بنیادین افراد و دسترسی برابر افراد به امکانات اساسی، از تزاحمات اجتماعی جلوگیری کند.