نگاهی اجمالی برتشابهات فرهنگی وحوزه پراکندگی، گسترش ونفوذ دوره لپویی فارس (بر اساس یافته های باستان شناختی)

دوره لپویی یکی از مراحل توالی گاهنگاری زاگرس جنوبی و فارس است که توسط باستان شناسانی نظیر مک کان و لنگسدورف از کاوشهای تل باکون در شمال مرودشت در الیه سطحی تپه باکون الف اولین بار شناسایی شد وآنرا به نام باکون الف V نام گذاری نمودند. طی بررسی های باستان شناسی سامنرسفال قرمز رنگ ساده همانند سفال باکون الفV در چندین محوطه دیگر دشت مرودشت بدست آمد. از همین رو یکی از دوره های مهم در توالی گاهنگاری باستانشناسی ایران، دوره لپویی؛ شناسایی ودرجدول گاهنگاری فارس جای گرفت.طی چند دهه اخیر با توجه به شناسایی اندک ویژگی های مادی– فرهنگی و مدت زمان استمرار دوره لپویی 3900-3400 ق.م کمتر اطالعاتی از ویژگیهای این دوره موجود است.به عقیده سامنر خواستگاه شروع، بقاء و اضمحلال این دوره و مهمتر از آن حوضه نفوذ روابط فرهنگی،سنت ها،صنایع و ویژگیهای مادی دوره لپویی چندان شناخته شده نیست. از مهمترین مواد قابل مطالعه به منظور شناخت هر چه بهتر این دوره طی مطالعات باستانشناسی انجام شده در فارس و خارج از آن،سفال است.اشتراکات ساختاری و شباهت های سفالی بدست آمده از دیگر محوطه ها که همانندی و حتی شباهت های عینی را آشکار ساخته،راهگشای مطالعه حاضر در باب شناخت تشابهات فرهنگی، حوضه نفوذ و گستردگی این دوره در دیگر مناطق علاوه بر جغرافیای امروزی فارس است. در این پژوهش سعی بر نگاه وسیعتر به تمرکز و پراکنش فرهنگی دوره لپویی بر اساس یافته های باستانشناسی بوده و بدان پرداخته شده است.