بایسته های اعتباربخشی شواهد عصب شناختی نزد مراجع قضایی

از زمان پیدایش دانش عصب-حقوق، نظام های حقوقی به طور روزافزونی از تکنیک های عصب شناسی بهره می برند. هم اکنون شواهد عصب شناختی به عنوان امارات اثبات دعوی به دادگاه ها راه پیدا کرده و بیش از پیش مورد توجه قضات قرار گرفته اند. از آنجا که تعیین اعتبار قانونی شواهد عصب شناختی در دادرسی های کیفری کنونی امری حیاتی است، لازم است بدانیم که لوازم اعتباربخشی این گونه شواهد نزد دادرسان چه می باشند. لذا مسئله محوری مقاله حاضر اینست که چگونه می توان شواهد عصب شناختی را به درستی و به نحو معتبری در دادرسی دادگاه ها به کار گرفت؟

مواد و روش ها: 

پژوهش حاضر از نوع نظری به روش توصیفی-تحلیلی می‏ باشد و روش جمع آوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه ‏ای با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات است.

یافته ها:

 اعتبار حقوقی شواهد عصب شناختی مستلزم اثبات اعتبار علمی، ساختاری و کارکردی آن ها نزد مراجع قضایی است.

ملاحظات اخلاقی: 

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانت داری رعایت شده است.

نتیجه گیری:

 به طور کلی در این مقاله دریافتیم که استعانت به آزمایشات اکولوژیک واقع گرایانه مبتنی بر استانداردها و پروتکل های جهانی با درنظر گرفتن عوامل دخیل فیزیولوژیک و روانی در ارزیابی اعتبار علمی این شواهد امری ناگزیر است؛ همچنین همکاری گروه متخصصین پزشکی-حقوقی در قالب هییت های تخصصی مشورتی قضایی یا در بدنه پزشکی قانونی و رعایت اصول دادرسی عصب شناختی می تواند کمک شایانی در اعتبارسنجی ساختاری و کارکردی داده های منتج از این شواهد نماید.