مدل آموزش طراحی معماری مبتنی بر تفکر مشارکتی و تعاملی در ایران

پیشینه و اهداف:

 فاصله زیاد میان آموزه های آکادمیک در دانشکده های معماری و کار حرفه ای در جامعه موجب شده تافارغ التحصیلان دانشکده های معماری اغلب با روند اشتغال و حل معضلات معماری جامعه بیگانه باشند و این می تواند یکی از دلایل ناکارامدی آموزش طراحی معماری در ایران باشد. یکی از شاخصه های مهم که از دیرباز هم در فرهنگ تعلیم و تربیت ایرانی حضور داشته و هم در دیدگاه های نوین تعلیم و تربیت در دنیا مطرح است آموزش مشارکتی و تعاملی ست. در این شیوه یادگیرندگان با دغدغه منافع جمعی و حل مسئله به صورت گروهی خو می گیرند. بنابراین پس از فارغ التحصیلی توانایی بالاتری در شناسایی معضلات اجتماع و حل مسایل با همکاری و تعامل سایرین کسب می کنند. این پژوهش با هدف ارایه مدلی برای آموزش طراحی معماری مشارکتی و تعاملی در راستای کاستن از فاصله میان آموزش آکادمیک و حرفه صورت گرفته است.

روش این پژوهش کیفی، علی معلولی و پسا اثبات گرایانه است که به طور استقرایی و با گرداوری منظم و طبقه بندی شده داده های درجه اول صورت گرفته است و به دنبال اکتشاف مسایل پیرامونی آموزش طراحی معماری به شیوه مشارکتی است.

 نتایج به د ست آمده از این پژوهش نشان می دهد که  این مدل  ضمن هم افزایی در آموزش موجب کارامدی  آموزش  طراحی در میان دانشجویان شده ، می تواند فاصله میان آموزش آکادمیک و بازار کار را تا حدود زیادی کاهش دهد.

نتایج بررسی های نظری و میدانی در خصوص مدل ارایه شده نشان می دهد که طراحی معماری به شیوه مشارکتی و تعاملی ضمن هم افزایی در آموزش موجب کارامدی  آموزش  طراحی در میان دانشجویان می شود. چرا که  در این مدل  از فاصله میان آموزش آکادمیک و زندگی روزمره دانشجویان کاسته می شود. در عین حال دانشجویان موفق به کسب منافع گروهی از طریق بالا بردن احساس همبستگی می گردند. در این مدل دانشجویان نسبت به محیط اطراف خود احساس مسئولیت نموده و شناخت بیشتری نسبت به محیط مصنوع پیرامون خویش کسب می نمایند. بنابراین با شناسایی معضلات معماری محیط اطراف خویش به صورت گروهی به دنبال حل مسئله می گردند. دانشجویان در آتلیه طراحی معماری  ضمن برقراری ارتباط و ایجاد فضای گفتگویی  نه تنها در ارتقا توانمندی طراحی یکدیگر موثر واقع می گردند، بلکه با تبیین اهداف روشن و تعریف معضلات معماری پیرامونشان ، با شناسایی هدف مشترک به دنبال حل مسئله خواهند بود. بنابراین آموزش طراحی معماری مشارکتی موجب  کم کردن فاصله میان آموزش و جامعه می شود. موجب ارتقا  کارامدی آموزش آکادمیک طراحی معماری می گردد. یادگیرنده را برای زندگی شغلی و اجتماعی آماده می سازد. حس مسئولیت پذیری و تعهد در دانشجو نسبت محیط اطراف خویش را تقویت می نماید. موجب  عینیت گرایی در آموزش می شود و آغازآموزش با توصیف مسایل زندگی روزمره و رسیدن به فهم دقیق از واقعیات جامعه را امکان پذیر می سازد. همچنین از طریق روابط اجتماعی، ساماندهی تجربه ،  نوآوری و خلاقیت از طریق تکثر بی توافقی ، قابلیت های یادگیری را افزایش می دهد. در شیوه آموزش طراحی  معماری مشارکتی امکان انتقال تجارب میان مراتب مختلف دانشجویان ایجاد می شود.  به این ترتیب و براساس این مدل از آموزش طراحی معماری،  یکی ازمهم ترین  کمبودهای آموزش معماری که فاصله زیاد میان بازار کار و دانشگاه است از میان برداشته خواهد شد.