تحلیل و بررسی طراحی موزه با رویکرد معماری زمینه گرا

اقلیم به عنوان یکی از ارکان اصلی محیط طبیعی تاثیر شگرفی در نوع اشکال، فرم و معماری منظر دارد، طوری که ایده های شکل دهنده ی فرم معماری هر مکان متناسب با شرایط آب و هوایی و اقلیمی آن مکان سازمان دهی می شوند. «گونه در نگاه اقلیمی یک شیی است که ویژگی های مشترک معماری–اقلیمی گروهی از بناها را در یک اقلیم مشابه دارا می باشد قابل توجه است که اقلیم علاوه بر تاثیرات عمیقش بر نگرش خلق فرم، فضا و گونه های مختلف معماری مکان، ارتباط مستقیمی با فرهنگ، خلق و خو، عادات و رفتارهای ساکنین آن مکان دارد. به طور مثال در مناطق کویری و در حوزه ی اقلیمی گرم و خشک به دلیل گرمای بیش از حد و رطوبت بسیار کم هوا معمار سعی می کند تا با خلق فرمی فشرده، درونگرا و ایجاد یک خرده اقلیم در داخل بنا، فضا های زندگی را به حد آسایش انسان برساند، همین امر موجب ایجاد نوعی محرمیت و حفاظت از بنا و انسان در برابر شرایط آب و هوایی و محیطی می گردد. این درونگرایی به وجود آمده تاثیرات رفتاری و روانی بر انسان می گذارد، در نتیجه خلق و خو و عادات انسان متاثر از اقلیم و معماری می باشد، امری که در معماری زمینه گرا باید به آن توجهی ویژه داشت. بنابراین اقلیم تاثیری شگرف بر معماری می گذارد و در ادامه فرهنگ جامعه و مردم متاثر از معماری و شرایط زیستن در آن است، زیرا معماری با امر زیست – جهان و با روزمرگی انسان در ارتباط است.