مقایسه اثربخشی خنده درمانی و درمان راه حل محور گروهی بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو

 یکی از مشکلات دیابت در افراد مسن، احتمال ابتلا به بیماری دیگر همزمانی است که کنترل قند خون را مشکل تر می سازد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی خنده درمانی و درمان راه حل محور گروهی بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بود.

 پژوهش حاضر یک تحقیق کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع تحقیقات شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران سالمند 60 تا 75 سال مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز درمانی تحت پوشش انجمن دیابت ایران در شهر تهران بودند که از بین آن ها تعداد 90 نفر به صورت تصادفی در سه گروه خنده درمانی (30=n)، درمان راه حل مدار  (30=n) و گروه کنترل (30=n) جایگزین شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه شفقت به خود، امید به زندگی، معناجویی و آزمایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) به دست آمد. جهت پیگیری و بررسی پایداری تاثیر روش های درمانی، تکمیل پرسشنامه ها و آزمایش A1c دو ماه پس از پایان دوره آموزشی مجددا انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر(repeated measure) و با بهره گیری از نرم افزار SPSS.26 تحلیل شد.

 نتایج نشان داد که میانگین معناجویی، و شفقت خود در گروه خنده درمانی در پایان پس آزمون بالاتر از گروه راه حل مدار بوده است. اما دو گروه از نظر امید به زندگی و کاهش قند خون تفاوت معناداری تا مرحله پس آزمون با هم نداشتند (05/0<p). با این حال بین هر دو گروه آزمایش و گواه تفاوات معناداری از نظر متغیرهای پژوهش وجود داشت و می توان گفت هر دو گروه خنده درمانی و درمان راه حل محور تاثیر معناداری بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت خود و کاهش قند داشتند (01/0>p).

 می توان نتیجه گرفت گفت هر دو گروه خنده درمانی و درمان راه حل محور تاثیر معناداری بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت خود و کاهش قند داشتند و می توان از این دو درمان در مراکز درمانی برای بهبود وضعیت بیماران مبتلا به دیابت استفاده کرد.