جهش ژن سرکوبگر توموری P53 در سلول های فیبروبلاست ریه ناشی از نانوذرات آلومینیوم و روی

استفاده گسترده از نانوذرات اکسید فلز در مصارف بیولوژیکی، منجر به پیدایش اختلالات جدیدی در سیستم های بیولوژی و در نهایت بروز مشکلات مرتبط با سلامتی گردیده است.  در این مطالعه، تاثیر نانوذرات اکسید آلومینیوم (35-45 نانومتر، Al2O3) و اکسید روی (30 نانومتر، ZnO) بر جهش کدون 248 ژن 53P، ژن کلیدی در سرکوب سلول توموری، در محیط کشت سلولی مورد ارزیابی قرار گرفت.  پس از 72 ساعت مواجهه سلول های MRC-5  (فیبروبلاست ریه)  با نانوذرات (5 ، 10 ، 25 و 50 میکروگرم در میلی لیتر)، سمیت سلولی با روش MTT  و تعیین توالی با روش  PCR در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفتند.  پس از تیمار با نانوذرات اکسید روی (ZnO-NPs)، سمیت سلولی قابل توجهی (به خصوص در دوزهای 25 و 50 میکروگرم/میلی لیتر) مشاهده شد.  در ارتباط با نانوذرات اکسید آلومینیوم (نانو آلومینا)، غلظت 50 میکروگرم/میلی لیتر بر زنده مانی سلول های  MRC-5 تاثیر قابل توجهی داشت.  در گروه های دیگر تحت تیمار، اختلاف معنی داری نسبت به گروه کنترل مشاهده نشد.  جالب توجه این که جهش در کدون 248 ژن 53P، متعاقب 72 ساعت انکوباسیون سلول های MRC-5 با 5 میکروگرم/میلی لیتر نانوذرات اکسید آلومینیوم مشاهده شد.  این تغییر از  CGG به CCG رخ داده و کدون آرژنین را به مولدهای پرولین تبدیل کرد.  از آن جایی که جهش در کدون 248 (جایگزینی سیتوزین به جای گوانین) منجر به تولید پروتئین P53 غیر فعال می گردد، از این رو، امکان تومورزایی در سلول های ریه افزایش می یابد.  علاوه بر این، تعیین غلظت سایتوتوکسیک دقیق نانوذرات برای کاهش اثرات مضر بر سلول های طبیعی بدن از اهمیت بسیاری برخوردار است.