تبیین اصول شهر دوستدار کودک با رویکرد ارتقاء محیط شهری به روش دلفی و کاربست آن در منطقه 2 تهران

با توجه به اهمیت موضوع کودکان در شهر و زمینه زندگی آنان ضروری است محیط های شهری سالم و ایمنی برای این قشر آینده ساز برنامه ریزی و طراحی شود. با نگاه به مطالعات اخیر نیاز تبیین معیارها و شاخص های بومی شهر دوستدار کودک با محوریت ارتقاء محیط شدیدا احساس شده و ارایه چارچوب مفهومی و ساختار سنجش آن جزو اولویت های اساسی است. هدف این تحقیق تبیین ساختار بهینه و بومی شهر دوستدار کودک در جهت ارتقا کیفی فضای شهری و ارایه معیار و شاخص های ارزیابی شهر دوستدار کودک در فضاهای شهری با در نظر گرفتن مفهوم تفریح و سرگرمی در منطقه 2 تهران است.

 این پژوهش تحلیلی- توصیفی بوده و به لحاظ هدف، از جنس ارزیابی و نهایتا توسعه ای-کاربردی محسوب می شود. شیوه گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و پیمایشی است. در این پژوهش با توجه به نوع مسئله و هدف، مقیاس منطقه شهری مطرح شده که نسبت به ابعاد مستخرج و شاخص های بیان شده، تعداد 384 پرسش نامه، در بعد موردی خانواده به شیوه محقق ساخت با ضریب اطمینان 95% که باتوجه به میانگین جمعیت منطقه 2 تهران، به شیوه نمونه گیری تصادفی و تحلیل در محیط SPSS و نیز جهت ارزیابی برخی از متغیرها توزیع گردیده است،که چارچوب پژوهشی توسط نخبگان و کارشناسان امر موضوع تخصصی با استفاده از روش دلفی تبیین و در ادامه برای تعیین سطح معیارها و وزن دهی و نیز اهمیت نسبی مولفه های موثر بر آن مورد تحلیل قرار گرفته است. نهایتا با استفاده از نقشه های GIS و تبیین جغرافیایی شاخص های نهایی با استفاده از روش پهنه بندی بلوک های شهری و نیز سنجش ساختاری و مشابهت سازی و استفاده از میانگین کل شهر به روش شکست طبیعی در هر شاخص بلوک های شهری در 4 طیف طبقه بندی شده است. یافته ها: یافته های این پژوهش حاکی از وجود پهنه های نادوستدار در مرکز و جنوب و در حالت متمرکزی در شمال منطقه 2 تهران بوده که از لحاظ ساختاری عملا هسته های فعالیتی اصلی منطقه را تحت پوشش خود دارند.

 اینکه ساختار بافت، سیستم دسترسی، کاربری و لایه های مرتبط به قدری در دوستداری شهر برای کودکان در مقیاس کالن اهمیت دارد که عملا کیفیت زندگی آنان را در مقیاس خرد تحت تاثیر قرار میدهد.