مطالعه تطبیقی نظام مسوولیت محض در جبران خسارات ناشی از بیوتکنولوژی کشاورزی

مطالبه خسارات ناشی از بیوتکنولوژی کشاورزی برمبنای مسوولیت مبتنی بر تقصیر در عمل باعث می شود در بسیاری از موارد به علت دشواری اثبات تقصیر با توجه به ماهیت پیچیده تولید و عرضه محصولات زراعی تراریخته، خسارات وارده به زیان دیده جبران نشده باقی بماند. به همین دلیل مناظرات گسترده ای در سطح جهانی درخصوص اینکه آیا بیوتکنولوژی کشاورزی باید تحت نظام مسوولیت ویژه ای قرار بگیرد، صورت گرفته است.

این تحقیق از نوع نظری بوده ‌روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی می‏ باشد و روش جمع‏ آوری اطلاعات بصورت کتابخانه‏ ای است و با مراجعه به اسناد، کتب و مقالات صورت گرفته است.

در حقوق ایران تلاش هایی برای اعمال نظام مسوولیت مدنی خاص درخصوص تولید و عرضه محصولات تراریخته صورت گرفت. اما متاسفانه علی رغم پیش بینی مسوولیت نوعی در لوایح اولیه، در تصویب نهایی قانون ایمنی زیستی جبران خسارت ناشی از محصولات تراریخته تحت قواعد عام مسوولیت مدنی و نظریه مسوولیت مبتنی بر تقصیر قرار گرفت.

در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانت داری رعایت شده است.

با توجه به تغییرات سریع صورت گرفته در بیوتکنولوژی کشاورزی بهتر است در خصوص خسارات ناشی از محصولات زراعی تراریخته از نظام مسوولیت محض استفاده گردد چرا که مسوولیت محض با حذف تعهد زیان دیده به اثبات تقصیر، منجر به سهولت مطالبه خسارت می شود.