بررسی جایگاه عرفان در اشعار امام خمینی با رویکرد جامعه شناسی بر مبنای نظریه لوسین گلدمن

مطالعه اشعار امام خمینی (ره) و مداقه در سیره و رفتار ایشان نشان می دهد که عرفان امام خمینی محدود به تجربیات فردی و کشف و شهود در محدوده ی چله نشینی نیست، بلکه ایشان با توجه به آرمان ها و اهدافی که داشتند و همچنین با توجه به این که بنا بر رویکرد سیاسی خود، قایل به تسری مسایل دینی به تمامی ابعاد زندگی بشر بودند، بنابراین به نظر می رسد عرفان ایشان نیز بعدی اجتماعی دارد و این اندیشه و رویکرد در اشعار وی نیز منعکس شده است. در همین راستا، در مقاله پیش رو به بررسی جایگاه عرفان در اشعار امام خمینی با رویکرد جامعه شناسی بر مبنای نظریه ی لوسین گلدمن پرداخته ایم. نتایج پژوهش نشان می دهد که امام خمینی در اشعار خود همواره عرفان را محدود به گوشه و زاویه ندانسته و عرفان در تمامی ابعاد زندگی فردی و اجتماعی او جریان داشته است. امام خمینی برخلاف برخی عرفا که از مردم و جامعه فاصله گرفته و شناخت خدا را منوط به گوشه نشینی می دانستند، در بطن جامعه حضور داشته و در کنار روابط اجتماعی، بعد معنوی و عرفانی وجود خویش را در میان مردم جسته است و این موضوع دقیقا در راستای نظریه ی لوسین گلدمن است که مابین ادبیات و دین و جامعه رابطه ای نزدیک و مستقیم متصور بود.