بررسی ارتباط هوش عاطفی و کاربردشناسی زبان بینابین در میان زبان آموزان ایرانی مرحله اولیه سطح متوسطه زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی

مطالعه حاضر سه هدف را دنبال می کند. اولا، این مطالعه برآن است تا به بررسی معذرت خواهی و درخواست به عنوان دو کنش مخاطره آمیز، که نشانگر توانش کاربردشناسی زبان بینابین هستند، و رابطه آن ها با هوش عاطفی زبان آموزان بپردازد. ثانیا، این پژوهش به بررسی اینکه آیا جنسیت به عنوان یک متغیر مداخله کننده می تواند رابطه معناداری با کاربردشناسی زبان بینابین و هوش عاطفی داشته باشد و در نهایت، به اینکه آیا هوش عاطفی می تواند توانش کاربردشناسی زبان بینابین را پیش بینی کند می پردازد. در این راستا، 72 (50 زن و 22 مرد) زبان آموز ایرانی مرحله اولیه سطح متوسطه زبان انگلیسی که رده سنی آن ها بین 17 تا 25 سال بود و از دو دانشگاه انتخاب شده بودند، در این مطالعه شرکت کردند. یک پرسشنامه ی تکمیل گفتمان (لیو، 2014) و مقیاس هوش عاطفی (بار آن، 1997) استفاده شد و تحلیل همبستگی به منظوربررسی رابطه میان کاربردشناسی زبان بینابین و هوش عاطفی استفاده شد. نتایج همبستگی پیرسون هیچ رابطه معناداری میان هوش عاطفی و کاربردشناسی زبان بینابین نشان نداد. با این حال، رابطه معناداری میان استقلال، به عنوان مولفه ای در هوش عاطفی، و توانش کاربردشناسی زبان بینابین زبان آموزان پیدا شد. نتایج آزمون تی نمونه های مستقل نشان داد که شرکت کنندگان زن سطح توانش کاربردشناسی زبان بینابین بالاتری نسبت به شرکت کنندگان مرد داشتند. اما، شرکت کنندگان مرد و زن از نظر سطح هوش عاطفی با هم تفاوت معناداری نداشتند. نتایج نشان داد که هوش عاطفی به طور کل نقش موثری در توانش کاربردشناسی زبان بینابین زبان آموزان ندارد. در نهایت، این مطالعه به بیان پیامدهایی برای زبان آموزان و معلمین می پردازد.