تحلیل پژوهش‏های عدالت فضایی در برخورداری از خدمات شهری در ایران

تصمیم‏گیران شهری برای اتکا به نتایج تحقیقات پژوهشگران و تصمیم‏گیری لازم در خصوص رفع مسئله نابرابری فضایی به اعمال نگاهی جامع، تجزیه مدون و بازترکیب روشمند محتوای تحقیقات ارایه‏شده تاکنون نیازمندند. در این راستا پژوهش توصیفی- تحلیلی حاضر از نوع توسعه‏ای، با به‏کارگیری روش تحلیل محتوا در تجزیه و فراتحلیل در ترکیب، در صدد ‏یافتن پاسخ برای این پرسش اصلی است که بر مبنای تجزیه و تحلیل مجموعه تحقیقات فارسی‏زبان منتشرشده در نشریات علمی و پژوهشی عدالت فضایی در برخورداری از خدمات شهری در ایران از چه وضعیتی برخوردار است؟ برای این منظور، شانزده مقاله منتخب در حوزه عدالت فضایی شهری بررسی شده و در قالب هشت مولفه و 28 شاخص تجزیه و کدگذاری شده، سپس خروجی تجزیه بر مبنای فراوانی کدها تحلیل و بازترکیب شده است. نتایج حاصل از این فرایند، بر عدم تعادل فضایی روشن در شهرهای ایران گواهی می‏دهند. اما فقدان جامعیت در سنجش همه عناصر عدالت فضایی، عدم بررسی عناصر به‏روز در این حوزه، عدم استفاده از روش‏های تحقیق کیفی، و نهایتا فقدان خلاقیت و عاملیت منحصربه‏فرد در تهیه و تنظیم مقالات و تقلید ‏از یک چارچوب پژوهشی ثابت در اکثریت آن‏ها استناد به نتایج مقالات را با تشکیک مواجه کرده است. در پایان نیز پیشنهاد شده ساختار مولفه‏ها و شاخص‏های سنجش عدالت فضایی در هر دو ساحت کمی و کیفی و همچنین مطالعات تطبیقی با سایر شهرهای جهان به‏ویژه از حیث شیوه تجزیه و ترکیب داده‏ها مورد تاکید پژوهشگران قرار گیرد.