تاثیر تمرینات پلایومتریک بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات ابداکتور و اداکتور هیپ در زنان دارای نقص غلبه لیگامانی: کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده

پارگی لیگامان صلیبی قدامی یکی از متداول ترین آسیب های غیربرخوردی اندام تحتانی بین ورزشکاران است. نقص غلبه لیگامانی به عنوان یکی از عوامل قابل تعدیل این آسیب به شمار می رود؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات پلایومتریک بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات ابداکتور و اداکتور هیپ در زنان دارای نقص غلبه لیگامانی است.

تحقیق حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است. جامعه آماری شامل 24 زن ورزشکار دارای نقص غلبه لیگامانی، با زاویه والگوس داینامیک زانو بیش از 12 درجه بود که به صورت هدفمند وارد تحقیق شده و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش، تمرینات پلایومتریکی همراه با فیدبک کلامی را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل به تمرینات عادی باشگاهی خود پرداختند. فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات ابداکتور (عضله سرینی بزرگ، سرینی میانی و تنسورفاشیالاتا) و اداکتور (ادکتورلانگوس) هیپ در این افراد حین پرش کانترموومنت تک پا 100 میلی ثانیه قبل و بعد از تماس پا با زمین ارزیابی شد. از آزمون های تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تی زوجی برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0>P).

در گروه آزمایش یافته ها به صورت معنا داری در فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات سرینی افزایش و در فعالیت فیدفورواردی عضله اداکتور لانگوس کاهش را نشان داد (05/0>P)، اما در گروه کنترل تغییر معنا داری مشاهده نشد (05/0>P). همچنین با مقایسه میانگین نتایج دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنا داری در فعالیت فیدفورواردی عضلات سرینی مشاهده شد (05/0>P).

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که نه تنها یک برنامه هشت هفته ای پلایومتریک همراه با فیدبک کلامی می تواند فعالیت الکترومایوگرافی عضلات ابداکتور و اداکتور هیپ را در افراد با والگوس داینامیک زانو بهبود بخشد، بلکه چنین برنامه ای می تواند موجب بهبود در کینماتیک اندام تحتانی این افراد شود و از این طریق عوامل خطر قابل تعدیل آسیب ACL را کاهش دهد و از آسیب آن جلوگیری کند.