تغییرات سطوح اپلین و انسولین پلاسمایی رت های چاق در اثر آزمایش استقامتی

اپلین، آدیپوکاین تازه کشف شده ای است که در افراد مبتلا به چاقی و مقاومت انسولین افزایش می یابد. به روشنی معلوم نیست آزمایش استقامتی چه تاثیری بر مقادیر اپلین پلاسمایی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تغییرات میزان اپلین-13، انسولین و گلوکز رت های نر چاق، در اثر دوازده هفته آزمایش های استقامتی بود.

در مطالعه حاضر، چهارده سر رت به مدت هشت هفته تحت رژیم غذایی در دسترس پرچرب دست ساز قرار گرفتند و با توجه به شاخص لی، چاق محسوب شدند. پس از دوره وزن گیری، به دو گروه کنترل و آزمایش استقامتی تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت دوازده هفته (هر جلسه 60 دقیقه از سرعت 15 تا 30 متر در دقیقه و پنج روز در هفته) روی تردمیل بدون شیب دویدند. از روش الایزا برای آنالیز آزمایشگاهی اپلین-13، انسولین و از روش فتومتری برای آنالیز گلوکز استفاده شد.

نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین مقادیر پلاسمایی گلوکز (0/0001=P)، انسولین (0/0001=P) و اپلین (0/041=P) رت های نر چاق گروه کنترل و آزمایش استقامتی تفاوت معنا داری وجود داشت. مقایسه میانگین متغیرها نشان داد مقادیر گلوکز و انسولین در گروه آزمایش کمتر از گروه کنترل بود و مقادیر اپلین-13 در گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل بود. آزمون همبستگی پیرسون بین مقادیر پلاسمایی اپلین-13 و انسولین (0/07=P)، اپلین-13 و گلوکز (0/055=P) پس از 12 هفته آزمایش استقامتی رابطه معنا داری را نشان نداد.

با توجه به یافته های مطالعه حاضر، به نظر می رسد که دوازده هفته آزمایش استقامتی موجب کاهش مقادیر پلاسمایی انسولین و گلوکز و افزایش مقادیر پلاسمایی اپلین-13 در رت های نر چاق می شود.