برگرفتگی های نو از نگارگری در دو اثر یعقوب امدادیان بر مبنای جایگشت ژرار ژنت

این مقاله تحلیل دو نقاشی از هنرمند معاصر یعقوب امدادیان بر اساس برگرفتگی از نگارگری است که به روش توصیفی - تحلیلی داده ها، با استفاده از منابع کتابخانه ای و مشاهده آثار با رویکرد بیش متنیت ژنت انجام پذیرفته است. بیش متنیت به بررسی رابطه برگرفتگی دو متن می پردازد و براساس کارکرد به شش گونه اصلی تقسیم می شود که ترانسپوزیسیون یا جایگشت یکی از مهمترین این گونه هاست. نوشتار حاضر با تمرکز بر گونه جایگشت از قابلیت های آن برای تحلیل و خوانش دو نقاشی معاصر ایرانی بهره می گیرد تا به این پرسش بپردازد که برگرفتگی از نگارگری سنتی چگونه در نقاشی امدادیان متجلی شده و این نظام دیداری را شکل داده است؟ ارتباط فرمی و محتوایی بین بیش متنو بیش متن و مرز ابداع و الهام هنرمند در این برگرفتگی چگونه است؟ برای این منظور ضمن شناسایی پیش متن های اولیه هر اثر، و مقایسه و بررسی تغییرات کمی و کیفی در این برگرفتگی نشان داده می شود که این امر چگونه به گفتگو و غنای متنی می انجامد. نتیجه بررسی نشان می دهد که امدادیان آگاهانه با برگرفتگی و از آن خودسازی نگارگری و تراگونگی جایگشتی توانسته است آثاری در سبک شخصی خود بیافریند که ضمن ارجاع به نقاشی سنتی ایرانی، امروزی و معاصر است.