بررسی روایی و پایایی تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجات هایپرکایفوزیس سینه ای و هایپرلوردوزیس کمری ‏در دختران و پسران نوجوان ایرانی

روش تصویربرداری دیجیتال یا تکنیک فتوگرامتری به عنوان روشی جایگزین و مکمل اشعه ایکس در ارزیابی پاسچر (Posture) مورد توجه محققین قرار گرفته است. لذا هدف تحقیق حاضر بررسی روایی و پایایی روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجات هایپرکایفوزیس سینه ای و هایپرلوردوزیس کمری در دختران و پسران نوجوان ایرانی بود.مطالعه حاضر پژوهشی مقطعی و طرح این تحقیق بررسی روایی و پایایی بود. آزمودنی های تحقیق 40 نوجوان دختر و پسر مبتلا به هایپرکایفوزیس سینه ای و هایپرلوردوزیس کمری بودند (میانگین سن 2/57±15/32 قد 9/72±163/17 و وزن7/10±57/32). تمامی آزمودنی ها توسط متخصص ستون فقرات معاینه و جهت دریافت خدمات توانبخشی به مرکز جامع توانبخشی هلال احمر تهران ارجاع داده شدند و به صورت هدفمند و در دسترس و براساس معیارهای ورود انتخاب گردیدند. به منظور تعیین میزان روایی همزمان روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجات انحناهای هایپرکایفوزیس و هایپرلوردوزیس مقادیر اندازه گیری شده با تصاویر رادیوگرافی نمونه ها مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین جهت بررسی پایایی تمامی اندازه گیری ها در فاصله زمانی 24 تا 48 ساعت پس از اولین تصویربرداری عینا تکرار و نتایج مقایسه شدندنتایج نشان داد که روش تصویربرداری دیجیتال در تعیین درجه هایپرکایفوزیس سینه ای (0/001=r=0/64 ,p) و هایپرلوردوزیس کمری (0/001=r=0/58 ,p) در مقایسه با رادیوگرافی از روایی قابل قبولی برخوردار است. همچنین روش فتوگرامتری در تعیین درجه هایپرکایفوزیس سینه ای (0/001=r=0/96 ,p) و هایپرلوردوزیس کمری (0/001=r=0/87 ,p) از پایایی درون آزمونگر بالایی برخوردار می باشد.به نظر می رسد روش تصویربرداری دیجیتال دارای روایی و پایایی مناسب در اندازه گیری انحناهای پشتی و کمری ستون فقرات می باشد و احتمالا متخصصین مختلف می توانند از این روش استفاده نمایند تا تعداد استفاده از پرتوهای اشعه ایکس در بررسی روند درمان افراد مبتلا به ناهنجاری های هایپرکایفوزیس و هایپرلوردوزیس کاهش یابد.