بررسی مقایسه ای نظام مالی قراردادهای خدماتی در صنعت نفت ایران و عراق از منظر امکان شناسایی ذخایر نفتی

شناسایی و ثبت ذخایر برای شرکت های بین المللی نفتی امری مهم و ضروری می باشد، زیرا با کسب اعتبار از این طریق می توانند به تامین مالی پروژه های نفتی با نرخ های کمتر در بازارهای مالی دست یابند. لیکن یکی از ایرادهای وارده بر قراردادهای بیع متقابل از سوی شرکت های نفتی سرمایه گذار، عدم امکان شناسایی ذخایر نفتی تحت این الگوی قراردادی می باشد. لذا هدف تحقیق حاضر بررسی این امر در قراردادهای خدماتی ایران و عراق به عنوان رقیب اصلی در برداشت از میادین نفتی مشترک در حوزه خشکی بوده که به صورت تحلیلی-تطبیقی، از طریق بررسی منابع اولیه نظیر قوانین و مقررات مالی مربوط به شرکت های تولیدی نفت و گاز در آمریکا، استانداردهای بین المللی مالی و شروط مالی قراردادهای مذکور صورت گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد، قوانین و مقررات موضوعه، راهنمایی واضحی در مورد شناسایی ذخایر در انواع قراردادهای نفتی ندارند، لیکن با استدلال هایی از آنها می توان نتیجه گیری کرد که شناسایی و ثبت ذخایر به معنای شناسایی و افشای درآمدهای آتی در کلیه الگوهای قراردادی مذکور امکان پذیر است، اما به دلیل برخی خصوصیات در قراردادهای جدید نفتی ایران و خدماتی عراق، با به کارگیری روش درصد تکمیل کار در استاندارد حسابداری پیمان های بلندمدت انجام خواهد شد، درحالی که استفاده از این روش در بیع متقابل امکان پذیر نمی باشد.