مونو فسفوریل لپید-آ میگروگلیاها را به سمت ترشح کموکاین سوق می دهد

رایج ترین اشکال بتا آمیلویید در مرحله اولیه بیماری آلزایمر اولیگومرهای بتاآمیلویید هستند که برای سلول های عصبی بسیار سمی هستند و می توانند عملکرد سیناپسی و حافظه را مختل کنند. از طرفی توانایی آن ها برای فعال کردن میکروگلیا ها بحث برانگیز است. لیگاندهای قوی و ضعیف گیرنده های شبه تول (TLR) می توانند میکروگلیاها را در ایجاد پروفایل سایتوکاینی و کموکاینی متفاوتی تحریک نمایند. در این مطالعه میزان بیان سیتوکاین اینترلوکین-6 و کموکاین پروتئین القاء شده با اینترفرون گاما- 10  (IP-10) از رده سلولی میکروگلیایی BV-2 در حضور و عدم حضور بتاآمیلویید مورد بررسی قرار گرفت.

سلول های رده BV-2 در پلیت 24 خانه تحت درمان با دوزهای مختلف (0/1، 1 و 10 میکروگرم) مونوفسفوریل لیپید آ (MPL) و لیپوپلی ساکارید (LPS) به عنوان لیگاند گیرنده TLR4 و پم-3-سیس به عنوان لیگاند گیرنده TLR2 به مدت 24 ساعت قرار گرفتند. سپس محیط رویی جمع گردید و سلول ها با محیط حاوی یک میکرومول اولیگومر بتا آمیلویید به مدت 24 ساعت انکوبه شدند. بیان اینترلوکین-6 و IP-10 به روش الایزا در محیط رویی در شرایط حضور و عدم حضور بتاآمیلویید اندازه گیری شد.

مطالعه ما نشان داد که هر سه لیگاند در دوز 10 میکروگرم/میکرولیتر باعث ترشح معنی دار اینترلوکین-6 شدند و MPL در تمام دوزها دارای کمترین اثر بر ترشح اینترلوکین-6 از سلول هایBV-2  میکروگلیا بود. از طرفی پیش درمان سلول هایBV-2  با MPL به عنوان یک لیگاند ضعیف TLR4 باعث آزاد سازی مقدار قابل توجه کموکاین IP-10 از سلولهای BV-2 قبل از مواجه با بتاآمیلویید شد.

می توان گفت با سوق دادن میکروگلیا ها برای ایجاد پروفایل پیش التهابی کمتر و ترشح کموکاینی بیشتر و احتمالا افزایش قدرت فاگوسیتوزی این سلول ها بتوان از رسوب بتا آمیلویید و در نهایت از پیشرفت بیماری آلزایمر جلوگیری کرد.