یادگیری زبان دوم به عنوان شاهدی بر انعطاف پذیری مغز

بررسی رابطه مغز و فراگیری زبان، همواره مورد علاقه پژوهشگران علوم مختلف بوده است. این امر شاید برخاسته از ویژگی چند بعدی زبان باشد که سایر فعالیت های بشری را تحت تاثیر خود قرار می دهد. یکی از مسایلی که از دیرباز مطرح بوده است، پرداختن به چگونگی توانایی مغز در فراگیری زبان و نیز چگونگی تاثیر فراگیری زبان بر مغز است. در این جستار ابتدا به دیدگاه کلاسیک مغز مبنی بر مفهوم تغییرناپذیری مغز پس از گذر از مرحله حساس و یا مرحله تعیین‎کننده، اشاره می‎گردد و سپس دیدگاه مخالف این نظر یعنی دیدگاه دانلد هب که به انعطاف‎پذیری همیشگی مغز تاکید دارد، بررسی می‎شود و توضیح داده می‎شود. در ادامه، با ذکر پژوهش های انجام شده با استفاده از فن‎آوری تصویربرداری مغزی در حیطه فراگیری زبان دوم، قابلیت انعطاف پذیری مغز، مورد بررسی قرار می‎گیرد و در این راستا به این سوال پرداخته می شود که آیا مغز پس از گذر از مرحله حساس، دیگر هیچ تغییری پیدا نمی‎کند یا این که انعطاف پذیری مغز در تمام طول عمر ادامه پیدا خواهد کرد و یادگیری زبان در آن چه تاثیری دارد؟ نتایج بیانگر آن است که انعطاف‎پذیری مغز در یادگیری زبانی و غیر زبانی وابسته به سن نیست و مغز در هر سنی این قابلیت را دارد که تا حدی خودش را بازسازی کند. در نتیجه این نگاه، فرض دیدگاه کلاسیک درباره مغز مبنی بر وجود دوره تعیین‎کننده در انعطاف‎پذیری مغز مورد تردید قرار می گیرد.