مقایسه ی انگیزش پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دختر مقاطع مختلف شهر تهران

هدف از این پژوهش مقایسه ی انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر دبستانی، دبیرستان دوره ی اول (راهنمایی)، و دبیرستان دوره ی دوم (متوسطه) در دو بعد انگیزش درونی و بیرونی است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر شهر تهران است که به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای 297 دانش آموز دختر (102 نفر از مقطع دبستان، 104 نفر از دبیرستان دوره ی اول، و 91 نفر دبیرستان دوره ی دوم) انتخاب شدند. روش پژوهش میدانی و توصیفی و از طریق حضور در مدارس مذکور، و ابزار پژوهش، پرسشنامه انگیزش پیشرفت تحصیلی هارتر می باشد که توسط دانش آموزان مذکور، پاسخ داده شد. روایی و پایایی این پرسشنامه توسط بحرانی و رضویه (1388) بررسی و ضریب آلفای انگیزش درونی و انگیزش بیرونی به ترتیب 85/0 و 69/0 و ضریب های بازآزمایی آنها 86/0 و 72/0 بدست آمد. همچنین تحلیل عامل پرسشنامه نیز از روایی سازه ی آن حکایت دارد. داده های حاصل از اجرای پرسشنامه، از طریق آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک راهه (ANOVA) و آزمون تعقیبی شفه، تحلیل شدند. طبق نتایج این پژوهش، میزان انگیزش تحصیلی در بعد انگیزش درونی در دانش آموزان دبستانی بیشتر از دانش آموزان دبیرستان دوره ی اول و دوره ی دوم بود. به بیانی دیگر، میانگین انگیزش درونی از دبستان تا دبیرستان دوره ی اول کاهش معنی داری می یابد و در دبیرستان دوره ی دوم یک افزایش غیرمعنی دار را طی می کند. میزان انگیزش بیرونی در دانش آموزان دبیرستان دوره ی اول و دبیرستان دوره ی دوم بیشتر از دانش آموزان دبستانی بود. همچنین انگیزش بیرونی از دبستان تا دبیرستان دوره ی اول افزایش معنی داری می یابد و در دبیرستان دوره ی دوم یک کاهش غیرمعنی دار را طی می کند.