مدیریت سازمانی در اجرای شریعت از منظر فقهی

ادیان و مکاتب علاوه بر ارایه دستورها، راهکارهای اجرای احکام را نیز مطرح می‌کنند. ازجمله این راهکارها در اسلام، امربه‌معروف و نهی از منکر است، همین راهکار بسیار مهم نیز در صورت نپوشاندن جامه عمل و فراهم‌نبودن بستر مساعد در جامعه، به تعطیلی یا انحراف می‌انجامد و به‌جای آنکه ضمانت اجرای احکام دیگر باشد، بن‌بست می‌آفریند. این تحقیق با روشی تاریخی‌تحلیلی، ضمن تحلیل جامعه‌شناسانه روش‌های اجرای امربه‌معروف و اشاره به ادله قرآنی و فقهی برای تضمین اهداف دین و شریعت، برتری روش سازمانی در اجرای امربه‌معروف در جوامع پیچیده و گسترده امروزی را به اثبات می‌رساند و نشان می‌دهد که برای تحقق اهداف بلند و چندلایه شریعت، روش فردی و شخصی به‌تنهایی پاسخ‌گو نیست و موجب تعطیلی و حتی انحراف این اصل از مسیر خود است و نتایج معکوس به بار می‌آورد. بنابراین باید ضمن اجرای روش سازمانی و منسجم، از تجربه‌های اجرایی جوامع اسلامی گذشته و سازوکارهای تجربه شده در جوامع بزرگ امروزی مانند قانون احزاب، مطبوعات، سازمان‌های مردم‌نهاد و راه‌های معمول پیشگیری از جرایم محلی در ژاپن و برخی کشورها در تدوین شیوه‌ها و هدف‌گذاری این سازمان کمک گرفت.