بررسی اثر میدازولام بر مسمومیت ناشی از تجویز دوزهای بالای لیدوکائین در ماکیان (Gallus gallus domesticus)

هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر میدازولام بر مسمومیت ناشی از لیدوکایین در ماکیان بود.  تعداد 48 قطعه مرغ (Gallus gallus domesticus) تخم گذار نژاد لوهمن در دو گروه (تعداد=24) و چهار زیر گروه (تعداد=6) تقسیم شدند.  مرغ ها در دو گروه I و II انفوزیون لیدوکایین را به ترتیب با سرعت 15 و 25 میلی گرم بر کیلوگرم در دقیقه دریافت کردند.  10 دقیقه قبل از تجویز لیدوکایین، در هر زیر گروه، یکی از درمان های نرمال سالین یا میدازولام با دوز 25/0، 5/0 و 1 میلی گرم بر کیلوگرم در عضله ی سینه ای تزریق شد.  با وقوع علایم مربوط به مسمومیت (تشنج و یا ایست تنفسی) انفوزیون لیدوکایین قطع و کل دوز لیدوکایین تجویز شده محاسبه می شد.  در گروه I، واکنش تشنج در زیر گروه نرمال سالین در دوز 0/13±0/38 میلی گرم بر کیلوگرم و در سه زیرگروه دیگر ایست تنفسی (بدون بروز تشنج)، به ترتیب در دوز های 4/12±1/36، 3/15±9/39 و 1/9±1/37 میلی گرم بر کیلوگرم رخ داد.  همچنین در گروه II، واکنش تشنج در زیر گروه نرمال سالین در دوز 8/4±4/23 میلی گرم بر کیلوگرم و در سه زیرگروه دیگر ایست تنفسی (بدون رخداد تشنج)، به ترتیب در دوز های 8/3±1/31، 8/3±3/31 و 3/5±2/28 میلی گرم بر کیلوگرم مشاهده شد.  پرندگانی که لیدوکایین را با سرعت پایین تری دریافت نموده بودند، واکنش مسمومیت را به صورت معنی داری در دوزهای بالاتری نشان دادند.  بر پایه ی نتایج حاصل از این مطالعه، در انفوزیون وریدی لیدوکایین با سرعت پایین تر، میدازولام مرغ ها را در برابر واکنش تشنج ناشی از مسمومیت با داروی بی حسی لیدوکایین محافظت نمود، اما تاثیری در تغییر آستانه ی مسمومیت نداشت.