ارتباط تاب آوری و خودکارآمدی با کیفیت زندگی حرفه ای در کارکنان اورژانس پیش بیمارستانی

کارکنان اورژانس پیش بیمارستانی به عنوان اولین گروه حاضر در صحنه حوادث و بلایا، باید توانایی مقابله و همچنین حفظ سلامت جسمی و روانی خود را داشته باشند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط تاب آوری و خودکارآمدی کارکنان عملیاتی اورژانس پیش بیمارستانی با کیفیت زندگی حرفه ای آنان انجام گرفته است.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی است که به صورت مقطعی در سال 1398 انجام یافته است. 200 نفر از کارکنان عملیاتی اورژانس پیش بیمارستانی استان البرز به روش نمونه گیری نسبتی و در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه جمعیت شناختی و سه پرسشنامه استاندارد شده تاب آوری کارکنان پیش بیمارستانی، خودکارآمدی Schwartz و Jerusalem، و کیفیت زندگی حرفه ای Stamm بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 و آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی (همبستگی اسپیرمن، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی چندگانه) در سطح معناداری 05/0≥p تحلیل شد.

یافته ها: 

میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی 82/5±67/29 تاب آوری 07/17±14/123، رضایت از شفقت 09/8±81/39، فرسودگی 76/4±06/12، و استرس تروماتیک ثانویه 27/7±61/23، بود. همبستگی معناداری بین خودکارآمدی با سه مولفه کیفیت زندگی حرفه ای وجود داشت (05/0>p). خودکارآمدی با رضایت از شفقت رابطه مثبت و با فرسودگی و استرس تروماتیک ثانویه رابطه منفی داشت. همچنین خودکارآمدی و تاب آوری پیش بینی کننده رضایت از شفقت، و فرسودگی بودند (05/0>p). جهت تاثیر خودکارآمدی و تاب آوری بر رضایت از شفقت مثبت بود. نتایج حاصل از آزمون رگرسیون خطی چندگانه گام به گام نشان داد که 5 مولفه تاب آوری شامل خودمدیریتی، نتایج استرس، چالش های ارتباطی، حفظ آرامش و انگیزه شغلی بر رضایت از شفقت تاثیر داشته اند (05/0>p). جهت تاثیر تمامی مولفه های تاب آوری بر رضایت از شفقت مثبت بود.

نتیجه گیری: 

کارکنان عملیاتی اورژانس پیش بیمارستانی استان البرز از نظر میزان تاب آوری، خودکارآمدی و کیفیت زندگی حرفه ای در سطح قابل قبولی قرار داشتند.