نلیدا، چهره رتوش شده نویسنده مادر

ایفای نقش مادری وناسازگاری آن با حرفه نویسندگی، یکی از زمینه های مورد بحث درادبیات قرن نوزدهم فرانسه است. بوده اند اما زنانی که برای رسمیت بخشیدن به نقش اجتماعی خویش بعنوان یک مادر فرهیخته، این دو را با راهکارهایی به هم پیوندداده اند که یکی ازاینها، و شاید موثرترینشان، اتخاذ نام مردانه برای انتشارآثارادبی است. نام مردانه، هویت مادرانه را ازنگارنده سلب وجایگاه رسمی یک نویسنده را به وی تفویض می کند. ما برای بررسی این موضوع، رمان "نلیدا" را برگزیده ایم که ماری دگو آنرا درسال 1846 با امضاء جعلی "دانیل استرن" به چاپ رسانده است. نام اثر، درساز وکار با نام مستعارنویسنده، خواننده رابه دگرخوانشی ازاثرفرا می خواند که به طور خاص به احیاء اعتبارنویسنده مادرمی انجامد. دراین فرآیند خوانش، که از نام و زندگی نویسنده، و نیز ازعنوان داستان، تاثیر می پذیرد، خواننده به مفهومی جدید ازادبیات زنانه دست می یابد که تا پیش از این بعنوان مقوله ای غیر اخلاقی و امری خارج ازعرف مطرح بوده است. درواقع آنچه که نویسنده مورد نظرما ازاتخاذ یک نام مردانه اراده می کند و آنچه که خواننده ازآن برداشت می نماید، هردو بازتاب شرایطی ست که برحیات اجتماعی یک بانوی اهل قلم حاکم است؛ بانویی که ازقضا مادرنیزهست.