وقتی دیگری جهنمی، برای ما درس هایی دارد: خوانش سارتری از کووید 19

«دیگری» جدیدی به دنیای ما پا گذاشته است. این دیگری با به رخ کشیدن آسیب‌پذیری‌مان، ما را در مرزبندی‌ها، محدودیت‌ها و حتی چاربست تن‌های‌مان به انزوا کشیده و از همیشه تنهاترمان کرده است. او چنان کرده است که کمترین حضورمان، حسی از شرمساری، گناه، اشتباه و غریبگی عالم‌‌گیر برمی‌انگیزد؛ به گونه‌‌ای که سرافکنده و فروتنانه هردم چنین تصور می‌کنیم که ممکن است ناقل بالقوه و عمله ناخودآگاه این «دیگری» جهنمی شده باشیم و باعث آسیب به نزدیکان خود شویم. ظهور ویروس کرونا تنها یک وضعیت بهداشتی بحران‌زده نیست؛ بلکه این حضور نامنتظر به اعتبار گستردگی و داشتن زمینه فلسفی - فرهنگی وسیع رویدادی منحصربه‌‌فرد در تاریخ طبیعی جهان است؛ رویدادی که به گمان ما مرحله جدیدی در رابطه آدمی و جهان خواهد بود؛ چون این ویروس زنده، نامریی و دهشتناک همچنان درحال شکل‌دادن و بازآفرینی وجود ماست. تا اینجای کار ما بودیم که به واسطه جهان‌نگری انسان‌محور خود، جهان را به‌‌مثابه ابژه‌ای قابل کشف، شناخت و بهره‌برداری فرض می‌کردیم؛ تا اینکه ‌در ‌چشم ‌به هم زدنی همه چیز تغییر کرد. این‌بار گویا «دیگری» به میدان آمده است تا ما را «نگاه» و به ابژه، شیء یا موجودی خارجی تبدیل کند. در پژوهش حاضر، رویداد کووید 19 را در قالب خوانشی سارتری و با کاربست مفهوم دیالکتیکی «دیگری – سوژه / من - ابژه» بازخوانی و با بررسی دگرگونی‌های وجودی متاثر از این شرایط در باب امکان بازتعریف رابطه‌مان با دیگری‌های نوظهوری همچون کرونا بازاندیشی خواهیم کرد.