تبیین نقش عدالت فضایی/ جغرافیایی در ارزیابی مدیریت سیاسی بهینه فضا

فرم های فضایی به صورت کلی ناشی از فرایندهای فضایی شکل دهنده آن ها است. شکل گیری بنیان های توسعه نامتوازن متاثر از بی عدالتی فضایی به عنوان فرم فضایی غالب کشورهای در حال توسعه نتیجه فرایندهای اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی آن ها در طی زمان است. بی تردید مهم ترین هدف سازمان دهی و مدیریت سیاسی فضا در هر کشوری، در وهله نخست ارایه بهینه خدمات به حداکثر شهروندان و استفاده حداکثری از قابلیت ها و فرصت های ملی در جهت رفاه و توسعه فضای جغرافیایی است. با توجه به الزامات عصر جدید و پیچیدگی های آن، ضرورت توجه به عدالت فضایی در نهادینه شدن مدیریت بهینه سیاسی فضا به عنوان یکی از الزامات کشورداری است. مقاله حاضر با روش توصیفی و تحلیلی در پی تبیین نقش عدالت فضایی به عنوان شاخصی اثرگذار و پویا در راستای ارزیابی عملکرد سیستم حکمرانی به عنوان موتور محرکه اصلی اداره امور کشور است. واقعیت این است که تا به یک اجماع کلی در خصوص ارزیابی حکمرانی سامان سیاسی فضایی حاصل نشود، نمی توان درصدد الگوسازی حکمرانی بهینه سیاسی فضا اقدام کرد. بر همین مبنا عدالت فضایی/ جغرافیایی به عنوان سنگ محک معتبری برای ارزیابی بهینه مدیریت سیاسی فضا به حساب می آید.