قتل ناشی از دوران امر بین محذورین؛ قصاص مکره یا مکره

مشهور فقهای امامیه و به تبع آن قانون مجازات اسلامی در ماده 375 این قانون، اکراه را رافع مسئولیت کیفری ندانسته و مکره را مستحق قصاص و مکره را مستحق حبس ابد می دانند. نقد و بررسی ادله مشهور در این مقاله، نشان دهنده ناتمام بودن مدعای مشهور، در ما نحن فیه است.

نگارندگان با روش توصیفی - تحلیلی به تبیین قتل ناشی از دوران امر بین محذورین و بررسی شرایط قصاص مکره و مکره پرداخته اند.

با امعان نظر به ادله مشهور و توجه به شروط تحقق اکراه تام و داخل بودن مساله اکراه در قتل، تحت قاعده اقواییت سبب از مباشر، حاکی از آن است که هر کجا اکراه تام با همه شروط شش گانه اش محقق باشد، سبب، اقوی از مباشر بوده و مکره مستحق قصاص است و مکره نباید به قصاص محکوم شود و فقط در صورت ترک وظیفه اهم و مهم است که محکومیت وی به مجازات تعزیری، آن هم با نظر دادگاه می تواند موجه باشد. امری که به تامین نظم عمومی در جامعه، با تاکید بر هدف اصلی تدوین مقررات کیفری منجر می شود.