تاثیر آموزش خوش بینی به روش قصه گویی بر اختلالات رفتاری دانش آموزان پسر پایه پنجم

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش خوش بینی به روش قصه گویی بر اختلالات رفتاری دانش آموزان پسر پایه پنجم دوره ابتدایی شهر خرم آباد بود.

روش پژوهش حاضر از نوع طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه پنجم دوره ابتدایی شهر خرم آباد در سال تحصیلی 95-1394 بود که از میان آنان 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، به عنوان گروه آزمایش و گواه انتخاب شدند. به منظور سنجش اختلالات رفتاری دانش آموزان از  پرسشنامه اختلال رفتاری راتر-فرم معلم (1967) استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و از آزمون های آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیره و تحلیل کوواریانس تک متغیره) استفاده گردید.  

نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که آموزش خوش بینی به روش قصه گویی باعث کاهش اختلالات رفتاری دانش آموزان در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه گواه شد.

مشاهدات حاضر موید اثربخشی آموزش خوش بینی به روش قصه گویی در کاهش اختلالات رفتاری در دانش آموزان است، یعنی آنچه که باعث اثربخشی بیشتر آموزش خوش بینی بر دانش آموزان پسر دوره ابتدایی شده است، استفاده از شیوه قصه گویی است زیرا قصه، شیوه ای کارآمد برای جذب دانش آموزان خصوصا دانش آموزان ابتدایی است (0.001>p).