جایگاه مردم سالاری دینی در مولفه های قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران

در شرایط جدید نظام بین الملل،مولفه های قدرت دچار دگرگونی شده است. لذا کشورها به منظور اثبات حقانیت صلاحیت حاکمیتی خود و تایید تصمیمات و اقدامات حکومتی خویش به عرصه ای نو از قدرت وارد شده اند که به عنوان قدرت نرم تعریف می شود. با این توصیف، نظام جمهوری اسلامی ایران از یک تکیه گاه اصولی به نام مردم سالاری دینی در عرصه قدرت نرم بهره مند است. مردم سالاری دینی به مثابه بدیل و رقیبی برای لیبرال دموکراسی غرب مطرح بوده است. این پدیده ی نو ظهور می تواند در شرایطی که منطقه در دوره گذار و به دنبال آن واگذاری حق تعیین سرنوشت به دست خود مردم است، به عنوان الگویی کارآمد برای کشورها واقع شود. البته وقوع این اتفاق، اتهامات وارده از سوی غرب و غرب گرایان به نظام جمهوری اسلامی ایران را بی اثر می سازد. در این پژوهش تلاش می شود تا ضمن بررسی مولفه های تشکیل دهنده قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران، جایگاه مردم سالاری دینی به مثابه الگویی فرهنگی - سیاسی مورد کنکاش قرارگیرد. این مقاله، توصیفی- کتابخانه ای بوده و در پی پاسخ به این سوال محوری است که مردم سالاری دینی در میان مولفه های مختلف قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران از چه جایگاهی برخوردار است؟ نتایج حاصله نشان دهنده نقش بازتولید و پویا سازی ساختار سیاسی کشور مبتنی بر مردم سالاری دینی در تقویت قدرت و مشروعیت سیاسی در داخل و خارج و نیز مصونیت و موفقیت نظام در مواجهه با سناریوهای احتمالی آینده در جنگ نرم تحمیلی از سوی غرب است.