تاثیر بی تفاوتی سازمانی بر اینرسی سازمانی با نقش میانجی سکوت سازمانی

امروزه سازمان ها به صورت سیستم های باز نگریسته می شوند که اگر از یادگیری و ایجاد تغییرات احتراز نماید، به مرور زمان با اینرسی سازمانی و نهایتا ناکارامدی سازمانی مواجه می شوند، از این رو هدف این پژوهش، بررسی نقش بی تفاوتی سازمانی بر اینرسی سازمانی با در توجه به نقش میانجی سکوت سازمانی می باشد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر جمع آوری داده ها از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش، کلیه کارکنان رسمی و پیمانی دانشگاه علوم پزشکی خراسان  می باشد که از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده، با توجه به جدول مورگان و فرمول تعداد شاخص ها در معادلات ساختاری 469 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. داده های پژوهش از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید که جهت تحلیل آن ها از روش مدلسازی معادلات ساختاری و نرم افزارهای Spss  و  Amosاستفاده شده است.  نتایج نشان می دهد که بی تفاوتی سازمانی تاثیر مثبت و معنی داری بر اینرسی سازمانی دارد و همچنین یافته ها حاکی از تاثیر مثبت و معنادار  سکوت سازمانی بر اینرسی سازمانی و نقش میانجی آن می باشد. با توجه به پیامدهای مخرب اینرسی سازمانی در بلندمدت که موجب عدم پاسخگویی به تغییرات محیطی، کاهش کارایی، افزایش هزینه ها و کاهش درآمد سازمان، کاهش سرعت فعالیت ها و برنامه ریزی اقتضایی ضعیف می گردد، سیاستگذاری صحیح مدیران در برخورد با  بی تفاوتی سازمانی و سکوت سازمانی منجر به پویایی سازمان  و تطبیق  سازمان با تغییرات محیطی می شود