تاثیر خود رهبری بر قابلیت استخدام پذیری

افزایش قابلیت استخدامی مهمترین عاملی است که افراد حرفه ای به دنبال آن بوده تا بتوانند به موقعیت های شغلی مطلوب دست یافته و در مسیر پیشرفت و توسعه شغلی حرکت کنند. اخیرا در ادبیات مدیریت موضوعات جدیدی همچون خودرهبری طرح شده اند که، افراد را در افزایش قابلیت استخدام یاری می کنند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر خودرهبری بر قابلیت استخدام پذیری است. روش پژوهش از نوع توصیفی_پیمایشی و از نظر هدف توسعه ای و کاربردی است. جامعه آماری دانشجویان رشته مدیریت دانشگاه لرستان می باشند. روش نمونه گیری استفاده شده نمونه گیری دردسترس است. از آنجایی که حجم کلی 350 نفر است، حجم نمونه 183 نفر براساس فرمول کوکران بدست آمده است.  برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری با کمک نرم افزار smart-pls بهره گرفته شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد خودرهبری با ضریب مسیر 456/0 بر قابلیت استخدام تاثیر مثبت و معناداری دارد. با توجه به این یافته ها می توان نتیجه گرفت خود رهبری بر قابلیت استخدام تاثیر مثبت و معناداری دارد.