بررسی و مقایسه خودارجاعی و گسترش پذیری نامتعین، در نسبت با پارادوکس ها

این نوشتار درباره ی تشخیص پارادوکس های منطقی است. یعنی قرار است پارادوکس ها از جنبه ی تشخیصی یا عیب یابانه مورد مطالعه قرار گیرند. در این نوع مطالعات پرسش اصلی این است که پارادوکس ها چگونه وارد استدلال می شوند و چگونه می توان آنها را به درستی تشخیص داد؟ تمرکز مقاله روی پیشنهادهای عیب یابانه ساختار محور بوده و دو دسته اصلی از این پیشنهادها بررسی شده اند. دسته اول پیشنهادهایی است که حول محور مفاهیمی چون دور و غیر حملی بودن شکل گرفته اند و تحت عنوان «خود ارجاعی» به آن پرداخته ایم و دسته دوم پیشنهادهایی است که حول محور فرض بی نهایت واقعی و یا نوعی نامحدود بودن و گسترش پذیری ذاتی شکل گرفته اند و تحت عنوان گسترش پذیری نامتعین به آنها پرداخته ایم. البته دسته اخیر با خوانش های متفاوتی مطرح شده است که مراد ما در اینجا خوانشی متعلق به رایت و شاپیرو است. در هر دو مورد ابتدا پیشنهاد و بستر مفهومی آن بررسی شده و سپس ارتباط آن با پارادوکس ها و نحوه استنتاج پارادوکس از آن تبیین شده است. در نهایت هم با این انگیزه که هر دو پیشنهاد قابلیت تبیین پارادوکس های مشترکی را دارند، استدلالی طراحی شده که نشان می دهد هر دو پیشنهاد در واقع به نوعی همسان هستند، و با یک نگاشت صوری- معنایی می توان هر یک را بر دیگری تطبیق داد.