تاثیر تمرین در خانه در دوره دنیاگیری کووید-19 بر سطوح سرمی شاخص های انسولینی زنان مبتلا به دیابت بارداری

دیابت بارداری (GDM) نوعی اختلال در متابولیسم کربوهیدرات و گلوکز است که برای اولین بار در طی دوران بارداری مشاهده می شود. دیابت بارداری علاوه بر عوارض مادری، باعث عوارض نامطلوبی در کودکان می شود. با توجه به این که افزایش سطح فعالیت بدنی تاثیر مهمی در کاهش عوارض بیماری دیابت دارد، لذا مطالعه حاضر با هدف تاثیر تمرین در خانه در دوره دنیاگیری کووید-19 بر سطوح سرمی شاخص های انسولینی زنان مبتلا به دیابت بارداری انجام شد.

این مطالعه نیمه تجربی در سال 1399 بر روی 40 نفر از زنان باردار مبتلا به دیابت بارداری در سن بارداری 28-24 هفته و مراجعه کننده به درمانگاه شهید حیدری شهرستان نهاوند انجام شد. افراد به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفره قرار گرفتند. گروه مداخله تمرینات منتخب در خانه را با استفاده از کش تک متغیر به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته و هر روز 40-20 دقیقه انجام دادند و گروه کنترل در این مدت هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. سپس از طریق خون گیری، میزان سطوح سرمی انسولین و قند ناشتای خون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون های شاپیروویلک، لون، تی وابسته و تی مستقل انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

در این مطالعه 8 هفته تمرین منتخب در خانه توانست افزایش معنی داری بر تفاضل مقادیر سطوح انسولین ناشتا (036/1±482/2- در برابر 626/0±116/0) و کاهش معنی داری بر تفاضل مقادیر سطوح قندخون ناشتا (978/14±550/45 در برابر 823/6±150/0-) در زنان باردار گروه مداخله نسبت به گروه کنترل داشته باشد (001/0>p). درحالی که، این تمرینات تاثیر معنی داری بر متغیرهای حساسیت به انسولین و مقاومت به انسولین در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل پس از 8 هفته تمرین منتخب نداشت (05/0<p).

انجام 8 هفته تمرین در خانه با استفاده از کش های تک متغیر بر اساس پروتکل ارایه شده با توجه به اصل اضافه بار و مقاومت فزاینده (البته با شدت متوسط)، تاثیر معنی داری بر سطوح انسولین در زنان باردار مبتلا به دیابت بارداری دارد.