اثر اختلالات کنترل کمری- لگنی بر وضعیت تعادل و عملکرد اندام تحتانی در ورزشکاران حرفه ای دارای فرود مکرر: یک مطالعه مقطعی یک سویه کور

مطالعات اخیر حاکی از وجود ارتباط بین شاخص کنترل کمری-لگنی و عملکرد، حرکت شناسی و بارگذاری روی اندام های تحتانی بوده اند. با این حال، ضعف کنترل کمری-لگنی، به عنوان یک ریسک فاکتور وقوع آسیب های اندام تحتانی در ورزش های همراه با فرود مکرر بررسی نشده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر اختلالات کنترل کمری-لگنی بر تعادل و عملکرد اندام تحتانی در ورزشکاران حرفه ای دارای فرود مکرر بود. در این مطالعه ی مورد- شاهد ارزیاب کور، 34 بازیکن حرفه ای درمطالعه شرکت نمودند. کنترل کمری-لگنی با چهار تستKnee Lift Abdominal Test, Bent Knee Fall Out, Active Straight Leg Raising and PRONE  با دستگاه Pressure Biofeedback Unit ارزیابی شد. شرکت کننده ها براساس نتایج در دو گروه با کنترل کمری-لگنی(17=n) و بدون کنترل کمری-لگنی (17=n) قرار گرفتند. تعادل پویا با آزمون Y، تعادل نیمه پویا با دستگاه Lafayette Stability Platform و عملکرد اندام تحتانی با تست های پرش لی تک پا، پرش لی 3 تایی، پرش لی 6 متری در زمان، پرش لی متقاطع ارزیابی شدند. یافته های مطالعه نشان داد، بین دو گروه با و بدون کنترل کمری-لگنی در نمرات تست تعادل Y (001/0P=)، آزمون پرش تک پا (001/0P=)، پرش لی 3 تایی(001/0P=)،آزمون پرش لی 6 متری (001/0P=)، آزمون پرش لی لی متقاطع (001/0P=) و شاخص تقارن اندام تحتانی(001/0P=)، تفاوت معناداری وجود داشت. با این حال در تعادل نیمه پویا تفاوت معناداری مشاهده نشد. (05/0<P). براساس یافته های این مطالعه، ضعف کنترل کمری-لگنی می تواند عملکرد اندام تحتانی و تعادل پویای ورزشکاران حرفه ای دارای فرود مکرر را تحت تاثیر قرار داده و می تواند ریسک فاکتوری برای وقوع آسیب های اندام تحتانی مطرح شود.