پیش‎بینی کیفیت زندگی از طریق مولفه های دلبستگی به والدین با واسطه گری شفقت به خود در دختران تحت مراقبت در مراکز نگهداری

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه مولفه های دلبستگی به والدین با کیفیت زندگی دختران بی‎سرپرست و بد‎سرپرست و مطالعه نقش واسطه‎ گری شفقت به خود بود. در این مطالعه سعی شد رابطه‎ متغیر شفقت به خود با کیفیت زندگی عملیاتی شود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع طرح‎های همبستگی به روش تحلیل مسیر بود . جامعه آماری پژوهش، کلیه دختران بی سرپرست و بدسرپرست 19- 7 ساله بودند که در سال 1398 تعداد آنها در مراکز نگهداری شبانه روزی تحت نظارت سازمان بهزیستی استان تهران 450 نفر بود. تعداد افراد نمونه 241 نفر بود که طبق فرمول کوکران به روش نمونه‎ گیری تصادفی ‎انتخاب شدند . ابزارهای مورد استفاده در پژوهش پرسشنامه‎ های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996)، دلبستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ (1987) و مقیاس شفقت به خود نف (2003) بود ند. اطلاعات جمع‎آوری شده با روش های آمار توصیفی، تحلیل واریانس، ضریب همبستگی و تحلیل مسیر با استفاده از نرم‎افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل واریانس نشان داد که رابطه بین همه متغیرهای پژوهش رابطه خطی بوده است. از میان مولفه‏ های دلبستگی به والدین، اعتماد به والدین هم به طور مستقیم و هم با واسطه‎ گری شفقت به خود پیش‏بین مثبت کیفیت زندگی دختران بی‏سرپرست و بدسرپرست بود. از بین مولفه های شفقت به خود همانندسازی افراطی و انزوا به صورت معکوس پیش‎بین کیفیت زندگی بودند. یافته های این مطالعه همسو با پیشینه پژوهشی گویای اثرگذاری دلبستگی ایمن به والدین بر شاخص‎های کیفیت زندگی و تعامل آن با سازه شفقت به خود می‎باشد که ضمن دربرداشتن تلویحات بالینی می‏تواند در برنامه پیشگیری نیز کاربرد دارد.