استفاده از فناوری انتقال ژن در پرورش آبزیان

یک آبزی «تراریخته» موجودیست که در ژنوم آن، یک ژن خارجی «کد کننده پروتئین» یا قطعه ای از اسید نوکلییک «غیرکدکننده پروتئین» به عنوان القاگر و به صورت مصنوعی معرفی شده باشد. اولین گزارش ماهی تراریخته از سال 1985، بسیاری از موجودات آبزی مثل ماهیان، سخت پوستان، دوکفه ای ها و نرم تنان با استفاده از روش ریزتزریق یا الکتروپورشن و انتقال ژن غیرمتجانس (غیر آبزی) یا متجانس (آبزی) به تخم تازه لقاح یافته، تخمک یا اسپرم جانور آبزی تراریخت شده ا ند. برای تولید آبزیان تراریخته، عوامل زیادی در نظر گرفته شده است. اولین و مهمترین عامل در انتقال ژن، گونه آبزی مورد نظر می باشد. در انتخاب گونه آبزی بیشتر به ماهیت تحقیقی که قرار است انجام شود و توانایی نگهداری جانور آبزی در محیطی با امنیت بالا و امکانات مناسب، توجه شده است. دومین عامل، «سازه» ژن هدف است که باید برای ساخت آن برنامه ریزی شود و از نیازهای اساسی این چنین مطالعاتی است. مثلا سازه قابل انتقال باید شامل ناحیه «ORF» ژن مد نظر باشد. همین طور دارای عواملی باشد که بیان ژن را به شکل موقت یا دایم تنظیم می کنند یا در مراحل رشد و نموی تاثیر دارند. در مرحله سوم، سازه ژن باید به اسپرم یا جنین انتقال داده شود تا ژن مورد نظر در سلول های جنینی به شکل دایم بیان شود. در مرحله انتهایی چون تمامی افرادی که تراریخت شده اند کارآمد نمی باشند بنابراین برای یافتن افرادی که ژن مورد نظر را به شکل موثر دریافت کرده اند باید روش ردیابی انجام شود.در مجموع، کاربرد فناوری تراریختگی برای تولید ماهی و دیگر آبزیان تراریخته با صفات سودمند، مثل افزایش رشد سوماتیکی بدن، مقاومت به بیماری ها و تولید محصولات مفید برای انسان، دام، طیور و آبزیان با استفاده از فن آوری زیستی، افزایش یافته است.