مطالعه اثرات ضد تشنجی کاربامازپین در طی فرایند صرع زائی با روش کیندلینگ یک طرفه ی ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی در موش های صحرایی نر بالغ

صرع، نوعی بیماری مزمن و چندعاملی همراه با تشنج های ناگهانی تکراری است. کاربامازپین، معمول ترین دارو برای درمان صرع می باشد. در این طرح تحقیقاتی، به بررسی اثرات ضدتشنجی کاربامازپین، در طی صرع زایی ناحیه هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی، بر شاخص های تشنجی در موش های صحرایی نر بالغ پرداخته می شود.

این مطالعه از نوع تجربی است. در این مطالعه تعداد 49 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به 7 گروه تقسیم شدند: کنترل، شاهد جراحی و شاهد دارو، کیندل، گروه های دریافت کننده دارو-کیندل و گروه حلال-کیندل. حیوانات گروه کیندل(KND)تحریکات روزانه کیندلینگ را به روش سریع، در ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی دریافت می کردند. در گروه های دارو-کیندل (CBZ20K و CBZ40K)قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقادیر kg20/mg و kg40/mg داروی کاربامازپین تزریق می شد. در گروه متیل سلولز+کیندل (MCK)قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقدار 2 ./میلی لیتر محلول 5 %./ متیل سلولز (کمک حلال کاربامازپین) تزریق می شد. شاخص های شدت تشنج، مدت امواج تخلیه متعاقب و مدت تشنج در ضمن اجرا ثبت می شدند. تجزیه و تحلیل داده های رفتار تشنجی با استفاده آزمون های آنالیز واریانس وکروسکال-والیس انجام شدند.

نتایج نشان می دهند که، بین میانگین شدت تشنج در مقایسه دو به دوی گروه ها اختلاف معنی دار وجود دارد. ولی، بین میانگین مدت امواج تخلیه متعاقب در دو گروه MCK و CBZ40K اختلاف معنی دار وجود ندارد. به علاوه، بین میانگین مدت تشنج در دو گروهKND و MCK اختلاف معنی دار آماری وجود ندارد.

نتایج نشان می دهند که مقدار موثر (kg40/mg)کاربامازپین در گروه CBZ40K موجب کاهش شدت تشنج، مدت زمان امواج تخلیه متعاقب و مدت تشنج در مقایسه با موش های صحرایی گروهKND می شود.