بررسی اثربخشی درمان شفقت به خود بر خودکارآمدی و رضایت از زندگی در بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران

دوران بازنشستگی انتقال به مرحله جدیدی از زندگی است که یکی از مهم ترین تغییرات در زندگی فرد به شمار رفته و توجه به این دوره اهمیت زیادی دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شفقت به خود بر خودکارآمدی و رضایت از زندگی در بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران انجام شد.

مواد و روش ها:

 روش پژوهش شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری تمامی بازنشستگان نیروی انتظامی شهر تهران در سال 1399 بودند که از بین آنها 30 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه خودکارآمدی Scherer و Maddox (1982) و پرسشنامه رضایت از زندگی Diner و همکاران (1985) استفاده شد. پروتکل آموزش شفقت به خود، طی 8 جلسه (هرجلسه 120 دقیقه) برای گروه آزمایش انجام شد و نهایتا بعد از اتمام جلسات آموزشی اقدام به اجرای پس آزمون شد. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره در قالب نرم افزار SPSS 22 مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته ها: 

داده های پژوهش برای 30 بازنشسته در دو گروه آزمایش و پیگیری مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سنی در گروه آزمایش 6/41±73/11 سال و در گروه کنترل 5/31±76/51 سال بود. با توجه به مقادیر F برای پس آزمون خودکارآمدی (91/76) و رضایت از زندگی (12/79) و سطح معناداری آنها (0/001=P-value) که کوچک تر از 0/05 بود، مشاهده شد که درمان شفقت به خود اثربخش بود و توانست خودکارآمدی و رضایت از زندگی را در گروه آزمایش افزایش دهد.

نتیجه گیری:

 درمان متمرکز بر شفقت می تواند تاثیرگذاری مناسبی جهت افزایش خودکارآمدی و احساس رضایت از زندگی در بازنشستگان داشته باشد. لذا می توان از این مداخله در برنامه های طراحی شده برای بازنشستگان استفاده نمود.