زبان قرآن در توصیف «حب خداوند» نسبت به «محسنین»

یکی از روش های فهم واژگان و معنای کلام الاهی، شناخت جهت کلام و معناداری خاص آن از راه کشف زبان قرآن در دسته ای از آیات صفات الاهی است. در گذشته، این مسئله با وصف کلامی آن بحث می شده است و امروزه راه حل آن را بررسی زبان قرآن و تعیین جهت گیری آن می دانند و نکته چالش برانگیز این است که تعبیرهای عاطفی قرآن از خداوند به چه معنا و جهت گیری آن ها کدام است؛ برای نمونه در قرآن همواره سخن از حب الاهی نسبت به بندگان خاص است. پرسش این است که معنای این دوست داشتن چیست و از چه سنخ دوست داشتنی است و در هم نشینی با واژگان چه جایگاهی دارد؟ ازاین روی، شناخت و روشن کردن زبان قرآن در واژگانی که بار احساسی و عاطفی دارند، دارای اهمیت زبان شناسی است. این نوشتار با روش توصیفی - تحلیلی، کوشیده است تا به این پرسش اساسی پاسخ دهد که زبان قرآن در توصیف حب خداوند نسبت به محسنین چگونه و دارای چه جهتی است؟ ازاین روی، با تحلیل زبانی ویژگی های محسنین در پنج آیه ای که ابراز محبت از سوی خداوند به آنان صورت گرفته، مقصود از حب خداوند و ابراز محبت او نسبت به بندگانش مورد بررسی قرار گرفته است. در آغاز، جهت معنایی دو واژه «حب» و «محسنین» آشکار و سپس هم نشینی این واژگان در آیات، بررسی شده است. نتیجه به دست آمده، گویای آن است که مقصود خداوند از «محسنین» در آیات موردنظر، هرچند در ظاهر یکسان نیست؛