عقل گرایی و فلسفه در معرفت دینی علامه طباطبائی و استاد حکیمی

 عقل و به تبع آن، فلسفه به عنوان نماد عقل گرایی یکی از مهم ترین مولفه های شکل گیری معرفت دینی در رابطه دوسویه عقل و نقل است.در این میان علامه طباطبایی با احصاء راه های معرفت دینی به،وحی،عقل،کشف و شهود قلبی، با به کارگیری این سه سعی در ایجاد رویکردی اتحادی در حوزه معرفت دینی داشته است.لیک استاد حکیمی با طرح بحث تفکیک و همچنین ابداع اصطلاحاتی چون عقل خود بنیاد دینی و عقل دفاینی، در پی القای بی نیازی متون دینی از فهم فلسفی است. این مقاله با روش کتابخانه ای و مقایسه آثار این دو به بررسی موضوع پرداخته است که یافته ها، حاکی از عدم تناظر دو دیدگاه و روش اتخاذی آنان است و هرچه طباطبایی را شخصی فیلسوف و عامل به فلسفه در طریق معارف دینی می بینیم،حکیمی را در حال ستیز و گریز از فلسفه می یابیم. به گونه ای که حکیمی با تاکید بر خودکفایی و حجیت ظواهر متون دینی،هرگونه کنکاش فلسفی در متون دینی را مردود می داند.