مروری بر تصویربرداری ملکولی در مطالعات سرطان

پیشرفت‌ها در تصویربرداری سرطان از تشخیص و اندازه‌گیری ضایعه، به سمت ارزیابی کمی فرایندهای متابولیک و فعل و انفعالات سلولی و ملکولی با سرعت بالا در حال انجام است. استرومای تومور به عنوان یک عامل اساسی در پاتوفیزیولوژی تومور نقش مهمی را در استراتژی‌های درمانی و هدف قرار دادن محیط ریزتومور بازی می‌کند. از همین رو کنترل موفقیت آمیز سرطان نیازمند بررسی برهم‌کنش‌های پیچیده سلولی و ملکولی در بافت سرطان می باشد. ادغام پیشرفت‌های صورت گرفته در زیست‌شناسی ملکولی،  شیمی سنتتیک و تکنیک‌های تصویربرداری، تشخیص بر پایه تصویربرداری را به سمت حوزه ملکولی – عملکردی سوق داده است. بنابراین علم تصویربرداری به دنبال یافتن برنامه‌های کاربردی در تحقیقات علوم پایه، پیش بالینی و مطالعات ترجمانی سرطان می باشد. تصویربرداری هسته ای، تصویربرداری نوری و تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) از ابزارهای اولیه هستند که برای تشخیص سرطان در حال توسعه می باشند. این تکنیک‌ها به واسطه رشد و پیشرفت پروب‌های ملکولی که اخیرا برای ثبت خصوصیات ملکولی و فیزیولوژیکی در داخل بدن بهبود یافته اند، در حال توسعه می باشند. در این مطالعه به مروری بر تکنیک‌های تصویربرداری ملکولی و پروب‌های رایج و همچنین استراتژی‌های به کارگیری آن‌ها می‌پردازیم.