آغاز و انجام دانشگاه در ایران

مسئله این مطالعه پرسش درباره آغاز دانشگاه بود و به طور خاص به این پرسش پرداخته شد که آغاز دانشگاه در ایران به چه معنا می تواند موجه و مشروع باشد؟ با تمایزگذاری میان آغاز و تاسیس، آغاز دانشگاه به غایت آن؛ یعنی مسئولیت پیوند زده شد. هدف پژوهش برنمایی مدرن بودن پدیده دانشگاه و توجه دادن به ضرورت خردورزی در موقعیت دانشگاه بود. دانشگاه به مثابه یک پدیده نو، آغاز نو دارد. این آغاز نو با رویکرد پدیدارشناسی و با روش هرمنیوتیک حسن ظنی گادامر و ریکور، در نسبت با غایت آن به بحث گذاشته می شود. برای چنین بحثی ابتدا شرحی از آغاز ارایه شده و سپس بر بنیاد تجربه مدرن دانشگاه، آن تجربه به مفهوم درآمده است. شرح آغاز دانشگاه و سپس در موقعیت ایران و در ارتباط با تاریخ دانشگاه در ایران به بحث گذاشته شده است. نتیجه مطالعه تصریح بر خودشکوفایی فرد دانشگاهی است؛ دانشگاه جای آزادی و مسئولیت است. دانشگاه جای نظرورزی و کنشگری به منظور شناسایی و مهار شرارت ها و نابهنجاری هایی است که مانع از تحقق و شکل گیری خود و جامعه است. اینجا، جای زیر سوال بردن خود، جامعه و جهان است. با توجه به تجربه دانشگاهی بودن، به یک معنا، دانشگاه در ایران «تاسیس» شده است، اما کمتر «آغاز» شده است.