مقایسه مقامات سیر و سلوک در عرفان اسلامی و تائوئیسم

سلوک، حرکت از نقطه مبدا به سوی مقصد است. در سلوک عرفانی مقصد و نقطه پایان، فنای در توحید است. سلوک عرفانی که سفری انفسی و باطنی جهت نیل به ذروه کمال معنوی است در اندیشه های عرفانی در قالب مقاماتی ترسیم شده است. در این جستار با روش توصیفی- تحلیلی و تطبیقی و با استفاده از منابع کتابخانه ای منازل سلوک عرفانی در عرفان اسلامی و تایوییسم مورد بحث تطبیقی قرار می گیرند تا به این سوال پاسخ داده شود که وجوه اشتراک و اختلاف ساختار مقامات سلوک در عرفان اسلامی و عرفان تایویی کدام اند؟ یافته های پژوهش نشان می دهد در هر دو سلوک عرفان و تصوف اسلامی و عرفان تایویی، سالک با پشت سر گذاشتن مراحل و مقامات سلوک و تزکیه از آلایش های نفسانی به وارستگی و معرفت و بصیرت شهودی دست یافته و در نهایت در فقر و فنای عرفانی و معادل آن در تایوییسم به اشراق و شهود تایو نایل می گردد. عمده ترین افتراقات، دید شریعت مدارانه سالک مسلمان است که با تاکید بر عبادات حبی در پی عبودیت و کسب رضایت پروردگار خویش است. حال آنکه نظام سلوکی تایوییسم فاقد چنین مفاهیمی است.