مقایسه ی کمی (تعداد) و کیفی (مورفولوژی) سلول های ماست سل در وضعیت های مختلف سلامت و بیماری لثه به روش هیستوشیمی

آگاهی از پاتوژنز پریودنتیت مزمن، می‌تواند در پیشگیری و درمان این بیماری کمک‌کننده باشد. در خصوص نقش ماست‌سل‌ در پریودنتیت، مطالعات متعدد با نتایج ضد و نقیض وجود دارد. لذا در این مطالعه سعی شد تا تراکم ماست‌سل در پریودنتیت مزمن با لثه‌ی سالم مورد مقایسه قرار گیرد.

این مطالعه‌ی مورد- شاهدی از نوع مقطعی، بر روی 36 نمونه‌ی لثه (14 مورد پریودنتیت مزمن و 22 مورد لثه‌ی سالم بالینی از بین مراجعه‌کنندگان به یک مرکز درمانی تخصصی در سال 1392) انجام شد. از رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین و ایوزین و نیز تولوییدن بلو برای تشخیص ماست‌سل‌ها استفاده شد. تعداد کلی ماست‌سل‌ها (سالم و دگرانوله) در پنج میدان میکروسکوپی متوالی با قدرت بالا و درشت‌نمایی 400، مورد شمارش قرار‌ گرفتند. تمامی داده‌ها با استفاده از آزمون Independent t-test با سطح معنی‌داری 0/05 > p value تجزیه و تحلیل شدند.

بر اساس آزمون Independent t-test، میانگین تعداد ماست‌سل‌های دگرانوله در گروه مبتلا به پریودنتیت مزمن، 17/78 و در گروه با لثه‌ی سالم برابر با 29/72 بوده و اختلاف آماری معنی‌دار ندارند (0/071 = p value). میانگین تعداد ماست‌سل‌ها در گروه مبتلا به پریودنتیت، 20/57 و در گروه شاهد، 36/54 و از نظر آماری معنی‌دار می‌باشد (0/042 = p value). نسبت ماست‌سل‌های دگرانوله شده به کل ماست‌سل‌ها در گروه مبتلا، برابر با 0/857 و در گروه شاهد، برابر با 0/866 و از نظر آماری معنی‌دار نمی‌باشد (0/891 = p value).

طبق بررسی‌های انجام شده، اینگونه می‌توان بیان کرد که تعداد ماست‌سل‌های دگرانوله و نیز نسبت ماست‌سل‌های دگرانوله به کل ماست‌سل‌ها در گروه شاهد و بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن مارجینال، تفاوت معنی‌داری نداشتند، ولی تعداد کل ماست‌سل‌ها به طور معنی‌داری در گروه سالم بیشتر بود.