نسبت تمرکزگرایی و حکمرانی خوب در دولت های نهم و دهم

حکمرانی مطلوب و روش های نیل به آن از دیرباز محل بحث و گفتگوی فلاسفه و اندیشمندان علم سیاست بوده است. بسیاری از انقلاب های جهان نیز با هدف نیل به حکمرانی مطلوب محقق گردید، ازجمله انقلاب اسلامی ایران. انقلاب اسلامی ایران با شعارهای اسلامی خود منادی گام نهادن در مسیر حکمرانی مطلوب اسلامی بوده است. این امر سبب گردیده تا دولت های مختلف جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ رهیافت های مختلف در نظام سیاسی کشور در صدد تحقق هرچه بیشتر مولفه های حکمرانی مطلوب باشند. به عبارتی شیوه نیل به حکمرانی مطلوب در جمهوری اسلامی ایران مسئله اندیشمندان علوم سیاسی ایران و نویسندگان پژوهش حاضر است. ازاین روی پژوهش حاضر نیز با کاربست روش توصیفی تحلیلی و استفاده از داده های کتابخانه و بهره گیری از چارچوب نظری حکمرانی خوب در پی پاسخ دادن به این سوال اصلی پژوهش است که چه نسبتی میان تمرکزگرایی و حکمرانی خوب در دولت های نهم و دهم جمهوری اسلامی ایران وجود دارد. اهداف پژوهش نیز عبارت اند از آسیب شناسی رهیافت تمرکزگرای دولت احمدی نژاد، تبیین نظام سیاسی تمرکززدا و تولید ادبیات پژوهشی جهت کمک به کارشناسان و دولتمردان. فرضیه پژوهش نیز بدین صورت است که میان تمرکزگرایی و حکمرانی خوب رابطه عکس وجود دارد زیرا شاخص های شش گانه حکمرانی مطلوب جهت تحقق نیازمند جامعه تمرکززدا است، درحالی که محمود احمدی نژاد به دلیل تمایل به مدیریت مستقیم بر بسیاری از نهادها و سازمان های کلان سیاسی و مدیریتی کشور، نظام سیاسی تمرکزگرای شدیدی به وجود آورده بود که موجب شد بسیاری از شاخص های حکمرانی خوب محقق نشود.