مدلسازی کمی و کیفی رواناب شهری با بهره گیری از روش های توسعه کم اثر (مطالعه موردی: منطقه 10 شهرداری تهران)

امروزه مدیریت رواناب شهری یکی از مباحث مهم در مدیریت شهری محسوب می شود به گونه ای که روش های مختلفی جهت کنترل کمی و کیفی سیلاب در محدوده شهری به صورت روش های توسعه کم اثر پیشنهاد شده است. در این پژوهش، ابتدا با استفاده از اطلاعات به دست آمده از محدوده مورد مطالعه که منطقه ده شهرداری تهران می باشد، مدلسازی کمی در نرم افزار EPA SWMM انجام شد و نقاط بالقوه از نظر عمق آبگرفتگی، حجم، سرعت و دبی سیلاب به دست آمد. سپس با استفاده از روش های سلول ماند بیولوژیکی و روسازی نفوذپذیر که برای محدوده مورد مطالعه قابلیت اجرایی دارند، پارامترهای کمی ذکر شده در حالت کاربرد تکی (سناریو 2 و 3) و ترکیبی (سناریو 4) این روش ها با شرایط بدون استفاده از آن ها (سناریو1) مورد مقایسه قرار گرفت. در مدلسازی کیفی نیز پارامترهای غلظت مواد جامد معلق، نیتروژن کل و فسفر کل به عنوان پارامترهای کلیدی جهت مدلسازی کیفی تعریف شد و مشابه حالت کمی، میزان غلظت های موجود برای سناریوهای مختلف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که اثرپذیری این روش ها در کاهش پارامترهای کیفی نسبت به حالت کمی بیشتر بوده به گونه ای که در سناریو 4 می توان حدود 77 درصد از غلظت کل مواد جامد معلق را کاهش داد در حالی که تاثیر این سناریو در کاهش دبی پیک سیلاب حدود 55 درصد است. همچنین، در حالت کمی بیشترین تاثیر این روش ها بر روی دبی پیک سیلاب و عمق آبگرفتگی (به ترتیب) می باشد و در حالت کیفی نیز این روش ها در کاهش غلظت پارامتر TSS نسبت به سایر پارامترها تاثیر بیشتری دارد. در حالت استفاده تکی نیز کارایی روش روسازی نفوذپذیر نسبت به سلول ماند بیولوژیکی در مدل کمی و کیفی بهتر می باشد. این نتایج می تواند به تصمیم گیرندگان مربوطه جهت اجرای روش های موثر برای کنترل کمی و کیفی رواناب شهری کمک نماید.