ظرفیت های متون دینی برای سیاست صلح گرایی و حل گفتگویی منازعه (مروری فشرده بر متون ادیان ابراهیمی)

در بحث از ظرفیت‌های دین برای ایجاد جهانی پر از صلح و عاری از خشونت می‌توان متون دینی را فراهم سازنده زیست جهانی تلقی نمود؛ پر از آموزه‌های اخلاقی معنوی که از حیث جامعه‌شناختی مبشر تفاهم، تساهل، رفتار مسالمت‌آمیز و نهایتا وفاق فرهنگی، همبستگی اجتماعی و انسجام سیاسی‌اند. مقاله حاضر در پی بحث درباره این مساله مهم است که «چرا و چگونه متون دینی در ادیان ابراهیمی [یهودیت، مسیحیت، اسلام] و ادیان آسیایی [هندو- بودیزم، زرتشتی-  مانوی، کنفوسیوسی- تایوییزم] از ظرفیت‌های ترویج صلح و پرهیز از نزاع (نا صلح‌گرایی) برخوردارند». اما برای پاسخ به این مساله مقاله به چند پرسش راهنما متکی است: «متون دینی در ترویج صلح برای پیروان خود به چه آموزه‌های معنوی اخلاقی تاکید دارند؟ و برای پرهیز از نزاع (ناصلح‌گرایی) پیروانشان را به چه چیزی توصیه می‌کنند؟ و در حل منازعه چه طریقی را برای پیروان خود ترجیح می‌دهند؟». مشی روشی پژوهشی مقاله نیز بر "متن کاوی" و "تحلیل مضمون" متون دینی در ادیان ابراهیمی استوار است.