روش شناسی واکاوی «شکست درمان» در پژوهش های روان درمانی: راهنمای بالینگران و پژوهشگران

روان درمانی یکی از مهمترین و جذاب ترین حوزه ها در علم روان شناسی است. بیشتر پژوهش ها بر معناداری آماری و بالینی یک درمان روانشناختی ومقایسه آن با دیگر درمانهایا گروه درمان نما تمرکز دارند. نکته مهم این است که  یک درمان  همواره سبب بهبودی نمی شود ،گاهی  وضعیت  درمانجو را وخیم تر می کندو گاهی   درمانجو"بدون تاثیر " از آن برجا می ماند. این "وخامت زایی" و "بی تغییری"(شکست درمانی) در بررسی درمانهای روانشناختی مغفول مانده اند.  تمرکز بر معناداری آماری که از طریق ارزیابی  میانگین  پیش -پس آزمون کمی پرسشنامه ای انجام می شود  تغییرات درمانجو در موقعیت واقعی  را در محاق می کشاند.  هدف از این مقاله فراهم سازی بینش  نظری و گام های عملی در واکاوی شکست درمان  -"بی تغییری"- یا "وخامت زایی"  است.   یافتن ریشه های این شکست سبب بالندگی نظری در شناسایی یک اختلال روانشناختی و بسته درمانی مرتبط می شود. در این مقاله از رهاشدگی نظری و وانهادگی کاربردی دوری شده است.