جایگاه نقد سوم در نظام استعلایی کانت

طرز نگرش غایت انگارانه که از زمان ارسطو به بعد بر اندیشه مغرب زمین سیطره یافت در دوران جدید از جانب بینش مکانیسنی به حاشیه رانده شد و شناخت علمی محدود به شناخت علیت فاعلی گردید، به گونه ای که واژه علت مترادف با علت فاعلی شد. کانت با طرح زمینه هایی برای نوعی از امکان برای علیت غایی در دو نقد اول و دوم، در نقد سوم خود جایگاه معینی برای نگرش غایت انگارانه در زیباشناسی و در قلمروی موجودات زنده آلی قائل می شود و علاوه بر آن، به مدد قوه حکم، حوزه عقل نظری و عملی را نیز به هم پیوند می دهد. این نوشتار درصدد تبیین این جایگاه و کارکرد دوگانه نقد سوم است.